AΛΚΗ ΖΕΗ, Το καπλάνι της βιτρίνας

ΕΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ: Ένα καπλάνι αλλιώτικο από τα άλλα

Η Μέλια και η Μυρτώ είναι δυο κοριτσάκια που ζουν το 1936 σ’ ένα νησί του Αιγαίου. Ο παππούς τους τούς διηγιέται, αντί για παραμύθια, μύθους και θρύλους για τους αρχαίους Έλληνες.  Ο ξάδελφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα, τις μαγεύει με την ιστορία ενός τίγρη –το καπλάνι, όπως το λένε στο νησί- που βρίσκεται βαλσαμωμένο μέσα σε μια βιτρίνα στη μεγάλη σάλα του σπιτιού τους.  Λίγο λίγο μπλέκονται στο παιχνίδι του καπλανιού της βιτρίνας μικροί μεγάλοι ύστερα από κάτι που συνέβηκε μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού, στις αρχές του Αυγούστου.

" Όταν πέσαμε πια στα κρεβάτια μας να κοιμηθούμε, άρχισε η Μυρτώ να λέει πως εγώ έφταιγα που τη μάλωσε ο παππούς για την προπαίδεια, γιατί ρώτησα αν θα μπορέσει στ’ αλήθεια να πετάξει ο άνθρωπος. Πού να ξέρω εγώ ότι, για να πετάξει ο άνθρωπος, χρειάζεται κανείς να ξέρει απέξω κι ανακατωτά την προπαίδεια;

Μπορούσε, όμως, ποτέ Κυριακάτικα να πάνε όλα καλά; Αν πηγαίναμε σχολείο, θα μας άρεσε η Κυριακή, που θα μέναμε στο σπίτι. Ενώ τώρα…

- Αχ, να πηγαίναμε σχολείο… λέω δυνατά, αλλά η Μυρτώ κάνει πως δεν ακούει. Τότε είπα ακόμα πιο δυνατά:

- ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;

- ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ, απάντησε εκείνη κάτω από τα σκεπάσματα.

Αυτά δεν ήταν β υ ζ α ν τ ι ν ά, αλλά μια δική μας γλώσσα, που μόνο οι δυο μας την καταλαβαίναμε. ΕΥ-ΠΟ, θα πει πολύ ευχαριστημένη. ΛΥ-ΠΟ, πολύ λυπημένη. Αν δεν το ρωτούσαμε κάθε βράδυ η μια στην άλλη, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Δεν ξέρω γιατί, τις Κυριακές, σχεδόν πάντα, απαντούσαμε ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ.

Να ’χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; "

"…Ένα αριστούργημα! Αδιαφιλονίκητο, τέλειο, συγκλονιστικό. Χρειάζεται, τέλος πάντων κάπου-κάπου να μη φιμώνουμε τον ενθουσιασμό μας. Το μυθιστόρημα αυτό συγκεντρώνει όλες τις βασικές αρετές που αναζητούμε στη σύγχρονη παιδική λογοτεχνία…"

Bernard Epin

Δημοσιογράφος

L' ECOLE ET LA NATION, 1973

"…Βιβλίο που κυριολεκτικά ρουφιέται. Γραμμένο με κεφάτη λεπτομέρεια, χιούμορ και νεύρο. Το θέμα του, η ζωή κάτω από μια δικτατορία, είναι αληθινό και σοβαρό.

Naomi Lewis
Δημοσιογράφος
Εφημ. THE OBSERVER, 6-4-1969

Σειρά τηλεοπτικών επεισοδίων της ΕΡΤ

Για συνέχεια: http://www.youtube.com/watch?v=vugkGIia-hg&feature=related

Το «καπλάνι» της Άλκης Ζέη έχει δυο μάτια: ένα μαύρο και ένα ολογάλανο. Όταν κοιτά τον κόσμο με το μαύρο μάτι φέρνει την καταστροφή. Όταν τον κοιτά με το ολογάλανο μάτι φέρνει συμφιλίωση και ευημερία. Μήπως ήρθε η ώρα όλοι μας να ανοίξουμε το ολογάλανο μάτι και να κοιτάξουμε κατάματα τον κόσμο μας;