Συνεντευξη του Φιλιπου Μανδηλαρα στο εφηβικό site των εκδόσεων Πατακη!!!!

Νομίζω οτι αξιζει ο καθένας να διαβασει την συνεντευξη για το νεο βιβλιο του Φίλιπου Μανδηλαρά  "Ζωη σαν ασανσερ"....
Και θα τελειώσω με την φράση θαυμασμού: τι γραφει ο ανθρωπος!!!

Το Σεπτέμβριο του 2010 είχα μόλις ολοκληρώσει τις «Ύαινες» και είχα πρόθεση να γράψω ένα μυθιστόρημα εξίσου σκληρό με αυτές. Ένα μυθιστόρημα στο κλίμα των ημερών, με κυνηγημένους, φοβισμένους αλλά και αδίστακτους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, αδίστακτους αλλά και φοβισμένους Αθηναίους στις ίδιες περιοχές, μια κατάληψη απελπισμένων και όχι μόνο, κι έναν απαγορευμένο έρωτα.

Κι ενώ το χτίσιμο του μυθιστορήματος προχωρούσε (τουλάχιστον στο μυαλό μου), ήρθαν τα γεγονότα των αρχών του 2011 στην Αθήνα κι έκαναν πραγματικότητα την πιο φρικτή φαντασία μου. Ένας άντρας ελληνικής υπηκοότητας δολοφονήθηκε από δυο αλλοδαπούς για μια βιντεοκάμερα, στη συνέχεια εθνικιστές εισέβαλαν σε σπίτια μεταναστών και χτυπούσαν αλόγιστα οποιονδήποτε ήταν διαφορετικός ως αντίποινα, και σύντομα το κέντρο της πρωτεύουσας μεταβλήθηκε σε πεδίο μάχης…

Κάπου εκεί, εγκατέλειψα την ιστορία μου γιατί σκέφτηκα ότι όλοι εσείς, αλλά κι εγώ ο ίδιος έχουμε εισπράξει (και δυστυχώς εισπράττουμε ακόμα) υπερβολικά μεγάλες ποσότητες βίας στην καθημερινότητά μας. Δε χρειάζεται άλλο, σκέφτηκα.

Ως αντίδραση, λοιπόν, στο ζοφερό κλίμα των ημερών, αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα φωτεινό, πρόσχαρο και τρυφερό – ένα μυθιστόρημα σαν χάδι αισιοδοξίας που θα ολοκλήρωνε την άτυπη τριλογία η οποία ξεκίνησε με το «Κάπου ν’ ανήκεις».

Το «Ζωή σαν Ασανσέρ» είναι, λοιπόν, ένα καθαρόαιμο λαβ στόρι στην Αθήνα του σήμερα. Κι όταν λέμε «Αθήνα του σήμερα», εννοούμε κολεκτίβες, ανταλλακτήρια αγαθών, ακτιβιστές, οργισμένους και αγανακτισμένους πολίτες, κοινωνία σε αναβρασμό και σε αναζήτηση προσανατολισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται οι δυο ήρωες, σε αυτό το πλαίσιο ερωτεύονται και σε αυτό το πλαίσιο αναζητούν ο ένας τον άλλον. Κι ας ξεχνάνε πολλές φορές σε ποιον τόπο ζούνε (και μαζί με αυτούς κι ο αναγνώστης) κι ας ξεχνιούνται στη μικρή, ολοκαίνουρια, παροδική καθημερινότητά τους… Όλοι μας έχουμε ανάγκη να βρούμε καταφύγιο σε μια μικρή, ολοκαίνουρια, παροδική καθημερινότητα. Κι ας διαρκεί όσο η επίσκεψη ενός ασανσέρ στο ρετιρέ. Κι ας γνωρίζουμε ότι μετά το ασανσέρ μπορεί και να βυθιστεί στο υπόγειο.

Θα ξανανέβει, όμως. Έτσι δεν είναι;